Przyczyny powstawania guza wenerycznego:

Pierwsze wzmianki o tym występowaniu tego nowotworu stwierdzono w roku 1876.

Pochodzenie guza wenerycznego nie do końca jest określone , prawdopodobnie powstał w wyniku

mutacji komórek pochodzenia histiocytarnego .


Dawniej guz weneryczny nazywany był guzem zakaźnym co nie jest prawdą , guzem Stickera etc.

Zagranicą określany jest mianem TVT ( trasmissible venereal tumor).


Komórki nowotworowe są przenoszone poprzez przeniesienie ich na drugiej osobnika w wyniku kopulacji ,lizania okolic zakażonych itd.


Nowotwór występuje na całym świecie ale częściej w regionach tropikalnych czy subtropikalnych

w tym również w Europie jak również w Polsce.Często w schroniskach oraz na obszarach obfitujących w zwierzęta bezdomne.



Zachowanie nowotworu :

Guzy weneryczne mogą zachowywać się na dwa sposoby :

  • nowotwory miejscowo złośliwe

  • nowotwory w pełni złośliwe ( dają przerzuty do innych narządów)

     

    Zmiany przerzutowe lub wtórne często spotkane są na głowie , b.śluzowych jamy ustnej ,

    w jamie nosowej itd.W niektórych badaniach stwierdzono częste przerzuty u młodszych psów.Opisywane są w ok. 16-20 % przypadków .

Brak predyspozycji rasowych , częściej występuje u samic niż samców, w różnym wieku ale najczęściej w przedziale 4-6 lat .

Objawy kliniczne i rozpoznanie:

Najczęstszym objawem tego nowotworu jest występowanie wypływu surowiczego często podbarwionego krwią z ujścia napletka lub z przedsionka pochwy .


Zmiany te mogą być widoczne gołym okiem u suk – wystają z pochwy ,

u samców często występują u podstawy prącia .

Guz weneryczny może mieć od kilku milimetrów do nawet kilku centymetrów.


Częstym problemem jest krwawienie z miejsca występowania guza np. z jamy nosowej czy ujścia napletka.

Może wystąpić bolesność przy próbie omacywania miejsc objętych procesem chorobowym .


Przewlekle utrzymujący się proces może powodować zmiany w obrazie czerwonokrwinkowym – manifestuje się niedokrwistością.


Rozpoznanie stawia się często na podstawie biopsji cienkoigłowej (FNA) , preparatów odciskowych ze zmian . Możliwe jest także wykonanie badania histopatologicznego czy immunohistochemicznego za pomocą przeciwciał odpowiednich dla tego nowotworu.


Leczenie:


Chirurgia :

Najczęściej zarezerwowana dla zmian małych czy pojedynczych .

Wznowa po takich zabiegach zdarza się w przedziale 20-60 % przypadków.


Chemioterapia :


Obecnie wydaje się jedną z najbardziej skutecznych metod leczenia tego nowotworu.Skuteczność sięgająca ok. 90-95 % .

Najczęściej z zastosowaniem vinkrystyny lub jako połączenie z doksorubicyną .

Inne leki stosowane ale ich skuteczność jest mniejsza są to cyklofosfamid czy metotreksat.


Radioterapia:

Jest bardzo skuteczna jako terapia pierwotna czy też jako terapia ratunkowa w przypadku

oporności na chemioterapię.


Immunoterapia:


Zastosowanie interleukiny 2 (IL-2) wykazano częściowa oraz całkowite remisję i jedną progresję choroby u 13 psów .


Elektrochemioterapia:

W jednej z prac z zastosowaniem bleomycyny jako leku , większość pacjentów uzyskała całkowitą remisję wymaga ta metoda dalszych badań.